نقش موثر دعا و توسل در زمان اسارت، بسیار حیاتی و تعیین کننده بود. اطمینان قلبی و آرامشی که پیامد انس با ادعیه و ائمه اطهار علیهم السلام بود، در کاهش فشارهای روحی ـ روانی و دلتنگی اسرا بسیار موثر بود.

اسرا که تا مدت ها به مفاتیح دسترسی نداشتن، با تکیه بر محفوظات ذهنی خودشون، دعاها رو روی کاغذ می نوشتن و پنهان می کردن. برگزاری مراسم دعا در تمام طول اسارت، ممنوع بود. با این حال، اسرا لحظه ای از این مراسم غافل نشدند. مراسم دعا اغلب، در وضعیت قرمز برگزار می شد؛ یعنی همه آمادگی داشتن که در صورت ورود نگهبان عراقی به آسایشگاه، به سرعت تغییر وضعیت و اوضاع رو عادی جلوه بدن.

«آمدنتان، نسیم آزادی بود. وقتی که آمدید، با خود شکوفایی استعدادهای شگفت خویش را به ارمغان آوردید. با باری عظیم از رنج ها که بر دوش مسئولیت و تعهد خویش گرفته اید، آمدید تا شادی را میان آحاد امت ما تقسیم کنید.

آزادگان، صبورتر از سنگ صبور و راضی ترین کسان به قضای الهی بودند. اینان سینه هایی فراخ تر از اقیانوس داشتند که از همه جا و همه کس بریده و به خدا پیوسته بودند. آزاده نامیده شدند چون از قید نفس و نفسانیات رهایی یافته بودند.

شما ذخیره های الهی برای امروز انقلاب و فردای مبارزات مستضعفان با استکبارید. شما عقبه نیروهای مبارز ما در جبهه نبرد با سلطه کفر جهانی هستید. آمدنتان آیت رحمت و معجزه خدا بود.

فرارسیدن سالروز آغاز بازگشت آزادگان به میهن اسلامی را گرامی می داریم .